چرا نوشتن بی‌وقفه مهم است؟
معمولا پیش‌نویس اولیه هر متنی را بدون وقفه می‌نویسم. یعنی هیچ ایستادگی و توقفی در وسط کار وجود ندارد. تنها چند بازه ۲۵ دقیقه‌ای است که کلمات پشت سرهم می‌آیند و نوشته می‌شوند. قرار هم نیست که همه جملات درست باشند. برایم همین‌که املای کلمات بیش از حد غلط نداشته باشد کافی است. تازه به همان هم گاهی توجه نمی‌کنم؛ زیرا بعدا هنگام انتشارویرایش می‌شوند.
این‌کار را چند سالی است که انجام می‌دهم. متن وبلاگ‌ها، نوشته‌هایم در کانال‌های بله و تلگرام، متن ویراست‌ها و حتی زمانی که صفحه اینستاگرام داشتم هم این رویه وجود داشت. با این تفاوت که در جاهایی مثل اینستاگرام یا ویراستی که مطالب زمان کمتری می‌خواهند، همان لحظه پس از نوشتن ویرایش می‌کنم.
به گمانم این‌کار چند مزیت برایم داشته و دارد:
۱. اشتباهات املایی و تایپی را به صفر می‌رساند؛ چراکه قبل از انتشار دو مرتبه ویرایش محتوا انجام می‌شود و پس از انتشار هم، حدود یک هفته بعد دستی به سر و روی پست کشیده می‌شود.
۲. تولید محتوا را ساده‌تر می‌کند؛ زیرا وقتی که شما محتوایی را می‌نویسید و در بین آن وقفه می‌اندازید، ایده‌هایتان برای پست را کم و بیش فراموش می‌کنید. یا حتی اگر اینطور هم نشود باز هم بخش قابل‌توجهی از متن دچار یک تغییر کیفی آزاردهنده می‌شود. یعنی انسجام متن از بین می‌رود.
اما اگر از ابتدای کار، بی‌وقفه همه‌چیز انجام شود؛بعد که شما سراغ متن‌تان می‌آیید یک متن یکپارچه و منسجم را می‌بینید که از نظر کیفیت محتوایی، هیچ‌بخشی بهتر یا بدتر از بخش دیگر نیست. مشکلات نگارشی و جمله‌بندی و این موارد روی اعصاب هم که همیشه هستند می‌مانند برای زمان ویرایش نهایی و انتشار،
۳. نوشتن بی‌وقفه، یک تمرین هم هست؛ شما موقع کار بر روی کتاب یا داستان یا حتی درس خواندن برای کنکور و امتحان نهایی‌تان، مجبور به کار متمرکز در یک زمان مشخص خواهید بود. این‌کار تمرکز شما را روی کار افزایش می‌دهد و همچنین، در صورت پایبند بودن به این بازه‌های زمانی ۲۵ دقیقه‌ای ، بعدها برای کارهای دیگر می‌توانید این زمان را کم و زیاد کنید.
٤. محتوای بهتری می‌نویسید. چندین رویکرد برای نوشتن محتوا وجود دارد؛ اما بهترین روش بدون شک بی‌پروانویسی است. یعنی آزادانه می‌نویسی و بعد ویرایش و ویرایش و ویرایش.
در این مسیر شما یک نتیجه‌ی غیرمطلوب را آنقدر ویرایش می‌کنید تا به یک نتیجه‌ی مطلوب برسید و به لطف آزادنویسی، زمان زیادی هم تلف نکرده‌اید؛ اما فرض کنیم که بدون آزادنویسی نوشتن محتوا را انجام داده باشید. یعنی برای هر کلمه و علامت نگارشی فکر کرده باشید.
به شما اطمینان می‌دهم غیر از آن زمان طولانی که طی شده، دیگر حوصله ویرایش متن‌تان را هم نخواهید داشت؛ مگر آنکه واقعا اعصاب قوی‌ای داشته باشید!
۵. میزان یادگیری‌تان را محک می‌زنید. همیشه برای سنجش میزان یادگیری، محدودیت زمانی بهترین راه است. محتوایی که شما تولید می‌کنید مبتنی بر مطالعات یا زیسته‌هایتان هست. حال باید نتایج را دسته بندی و در یک زمان مشخص درموردشان بنویسید. این محدودیت زمانی و اجبار به نوشتن، هم میزان درک شما را بیشتر می‌کند؛ هم آن را می‌سنجد.
در آخر اما، بهتر است مانند طوطی‌ای که برای صاحبش حرف‌هایی را تکرار می‌کند. من نیز برای دوستانی که وبلاگ را دنبال می‌کنند این را تکرار کنم:
«آزادانه و بدون‌ترس، بی‌وقفه بنویسید!»